alles blijft in beweging

Om 11 uur hebben we een bijeenkomst: ik vertrek voor dag en dauw uit Kisumu om op tijd in Esikulu te zijn. Tuk Tuk,,(een overkapt, gemotoriseerd voertuig om 3 wielen) dan met de bus, 2,5 uur en dan met de piki-piki (motor, zonder helm!)
Onderweg pik ik Consolata op. Zij is al jarenlang verbonden aan Stichting Baja en ik heb haar leren kennen als coach van het Kellebeek. Een goedlachse, stevige dame, met wie het plezierig samenwerken is. Ze is sinds enkele weken weduwe. Om die reden wilde ik haar niet belasten met onze vragen; zelf geeft ze aan: het is Gods wil, en Gods wil is voor ons mensen niet altijd begrijpelijk; alleen Hij weet waarom … Haar rotsvaste geloof is haar bron van vertrouwen om het leven op te pakken. Natuurlijk heeft ze haar verdriet, en tegelijk weet ze over te dragen dat het leven tijdelijk is, dat het ons gegeven is, en dat we het geluk in dat leven met de hulp van God, liefdevol kunnen leven en delen.
Zoals ze spreekt, zo leeft ze ook… Een bijzondere vrouw van wie ik veel leren kan.

Als we om 11.00 sharp arriveren bij de Buriangi school is er niemand te zien. Leerlingen en leerkrachten druk aan het werk. Geen hoofdonderwijzer Eucabeth. Niemand van het schoolbestuur. Eucabeth is die ochtend opgetrommeld door haar baas, de onderwijs officer, voor een vergadering. Niet alleen zij, maar alle hoofdonderwijzers. Een à la minuut vergadering is niet ongebruikelijk omdat de officer dan meteen een stokpaardje heeft: jij was er niet, en dat geeft aanleiding voor sancties: intrekking van overheidsbijdragen voor leermiddelen tot de zwaarste sanctie: ontslag. Ik wissel met Consolata deze situatie uit en krijg via haar dezelfde informatie te horen. Geen overleg maar het uitoefenen van macht. En elke ondergeschikte danst naar de pijpen van zijn leidinggevende. Toch zie ik bij Eucabeth een mensgerichte aanpak. Haar leerkrachten hebben vertrouwen in haar.

Tegen half 2 komt ze aan: bezweet want ze heeft zich gehaast en put zich uit in verontschuldigingen. Haar ochtend stond in het teken van management-taken. Dat zij de aanjager is voor de leerkrachten, dat de leerlingen dienen te gehoorzamen, dat zij moet zorgen dat de ouders schoolgeld betalen, dat ze moet zorgen dat de toiletten onderhouden worden … kortom: het nalopen van het takenpakket. Wat zou het een geweldige boost geven als zij en een Nederlandse collega zouden kunnen uitwisselen.
Ik richt me op de voorbereidingen voor de bouw.
Inmiddels zijn de bouwtekeningen goedgekeurd door de overheid en kan de school volgens tekeningen gebouwd worden. Voor het zover is hebben we nog het één en ander op te lossen.
De bouwgrond is aangekocht door de overheid en overgedragen aan de buriangi school. De bewoners van die grond zijn a.h.w uitgekocht en ze hebben inmiddels land aangekocht om een nieuwe compound te bouwen. Echter: hiervoor ontbreekt het hen aan financiële middelen. Dus blijven ze voorlopig zitten in de hutten op het terrein.

Jeremiah, de voorzitter van het schoolbestuur blijft volgens Eucabeth in functie, ondanks zijn verhuizing naar Mombasa (1500 km verderop. Isidore Markio is aangesteld als interim-voorzitter. Zijn zoon is de slimste leerling van de school. Ik heb hem eerder ontmoet. Als lid van het schoolbestuur heeft hij de ontwikkelingen gevolgd. Hij heeft echter weinig ervaring met bouwen, geen computerkennis en geen computer. Dat wordt lastig communiceren, zeker ook omdat Eucabeth zelf en Consolata weinig computerervaring hebben. Eucabeth heeft tijdens haar vakantie wel een training gevolgd, maar volgens eigen zeggen onvoldoende geleerd om een goede mail-uitwisseling op gang te houden.
Het is dus belangrijk om alles goed gaande te houden deze 3 maanden.
En daarmee wordt de rol van Consolata des te belangrijker.